کد مطلب:152283 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:180
هدایت و توبه ی جمال الدین خلیعی موصلی به برکت غبار زوار امام حسین
مرحوم قاضی نورالله - رضوان الله تعالی علیه - در آخر كتاب مجالس المؤمنین در ذیل حالات شعراء می نویسد:
پدر جمال الدین خلیعی موصلی، حاكم موصل و ناصبی و یكی از دشمنان اهل بیت علیهم السلام بود. مادرش هم ناصبیه بود و چون پسری برایش متولد نمی شد؛ به مقتضای عقیده ی فاسد خویش، نذر كرد كه اگر خدای به او پسری عطا كند؛ به شكرانه ی او، پسر را سر راه زوار حضرت اباعبدالله علیه السلام بفرستد، تا زواری را كه از شام و جبل عامل می آیند و عبور آنها از موصل است به قتل برساند (و اموال آنها را غارت كند.)
بالاخره بعد از مدتی جمال الدین متولد می شود! چون جمال الدین به حد جوانی می رسد، مادرش او را از نذر خود خبردار می كند. لاجرم او همراه با مادرش، به دنبال زواری كه از موصل عبور كرده بودند؛ رفت.
هنگامی كه به مسیب رسید، دید زوار از جسر عبور كرده اند. بنابراین در همان جا توقف كرد تا هنگامی كه زوار مراجعت كردند، آنها را به قتل برساند.
جمال الدین در كناری كمین كرده بود و در همان حال به خواب فرورفت. در عالم رؤیا دید قیامت برپا شده است و ملائكه آمدند و او را گرفتند و در آتش انداختند. اما آتش او را نسوزاند و به او اثر نكرد.
ملك موكل جهنم به آتش خطاب كرد: چرا او را نمی سوزانی؟!
آتش گفت: غبار (زوار) كربلا بر او نشسته است! پس او را از جهنم بیرون آوردند و شستشو دادند و دوباره او را درآتش انداختند ولی باز هم آتش او را نسوزاند.
ملك گفت: چرا حالا دیگر او را نمی سوزانی؟!
تش گفت: شما ظاهر بدن او را شستید، اما غبار داخل در جوف او شده است!
جمال الدین از خواب بیدار شد و از آن عقیده ی فاسد برگشت و مذهب تشیع را اختیار كرد و مشغول مداحی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام شد. بعضی می نویسند: او به كربلا آمد و بعضی شعرا این شعر را به او نسبت داده اند:
اذا شئت النجاة فزر حسینا
لكی تلقی الاله قریر عین
فان النار لیس تمس جسما
علیه غبار زوار الحسین
یعنی اگر نجات از آتش می خواهی، پس حضرت امام حسین علیه السلام را زیارت كن! زیرا آتش به بدنی كه غبار زوار حسین علیه السلام بر آن نشسته باشد، آسیب نمی رساند. [1] .
پدر جمال الدین خلیعی موصلی، حاكم موصل و ناصبی و یكی از دشمنان اهل بیت علیهم السلام بود. مادرش هم ناصبیه بود و چون پسری برایش متولد نمی شد؛ به مقتضای عقیده ی فاسد خویش، نذر كرد كه اگر خدای به او پسری عطا كند؛ به شكرانه ی او، پسر را سر راه زوار حضرت اباعبدالله علیه السلام بفرستد، تا زواری را كه از شام و جبل عامل می آیند و عبور آنها از موصل است به قتل برساند (و اموال آنها را غارت كند.)
بالاخره بعد از مدتی جمال الدین متولد می شود! چون جمال الدین به حد جوانی می رسد، مادرش او را از نذر خود خبردار می كند. لاجرم او همراه با مادرش، به دنبال زواری كه از موصل عبور كرده بودند؛ رفت.
هنگامی كه به مسیب رسید، دید زوار از جسر عبور كرده اند. بنابراین در همان جا توقف كرد تا هنگامی كه زوار مراجعت كردند، آنها را به قتل برساند.
جمال الدین در كناری كمین كرده بود و در همان حال به خواب فرورفت. در عالم رؤیا دید قیامت برپا شده است و ملائكه آمدند و او را گرفتند و در آتش انداختند. اما آتش او را نسوزاند و به او اثر نكرد.
ملك موكل جهنم به آتش خطاب كرد: چرا او را نمی سوزانی؟!
آتش گفت: غبار (زوار) كربلا بر او نشسته است! پس او را از جهنم بیرون آوردند و شستشو دادند و دوباره او را درآتش انداختند ولی باز هم آتش او را نسوزاند.
ملك گفت: چرا حالا دیگر او را نمی سوزانی؟!
تش گفت: شما ظاهر بدن او را شستید، اما غبار داخل در جوف او شده است!
جمال الدین از خواب بیدار شد و از آن عقیده ی فاسد برگشت و مذهب تشیع را اختیار كرد و مشغول مداحی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام شد. بعضی می نویسند: او به كربلا آمد و بعضی شعرا این شعر را به او نسبت داده اند:
اذا شئت النجاة فزر حسینا
لكی تلقی الاله قریر عین
فان النار لیس تمس جسما
علیه غبار زوار الحسین
یعنی اگر نجات از آتش می خواهی، پس حضرت امام حسین علیه السلام را زیارت كن! زیرا آتش به بدنی كه غبار زوار حسین علیه السلام بر آن نشسته باشد، آسیب نمی رساند. [1] .
[1] كرامات الحسينيه ج 1 ص 208 به نقل از مجالس المؤمنين - داستانهاي شبيه به اين داستان در ترجمه ي دارالسلام نوري ره ج 2، ص 93 و ص 162 - و همچنين در كرامات الحسينيه ج 1، ص 202 نقل شده است.